Rozdział 28

Rozdział 28

"Jeszcze wszystko się może zdarzyć..."



*****

Minął niecały miesiąc, a do ślubu Leny i Andersa pozostały dokładnie dwa tygodnie. Mało i dużo za razem. Lecz co to wszystko miało znaczyć dla mojej kochanej siostry? Chodziła ciągle taka zdenerwowana, niepewna, jakaś taka... Nie była sobą. Uśmiechnięta chodziła tylko w obecności Andersa, mnie też czasami udało się ją jakoś rozweselić. Nie trwało to jednak zbyt długo. Powiedziała mi o śnie, ale nadal nie mogłam w niego uwierzyć. Powiedziałam jej, żeby się nie przejmowała, bo to nie wyjdzie jej na dobre. Miała nawet chwilę, kiedy chciała zerwać zaręczyny. Jednak szybko wybiliśmy jej to z głowy. Lena wiedziała, że najszczęśliwsza będzie tylko z Fannemelem i nikt ani nic tego nie zmieni, choćby nie wiem jak tego chciała. Ten szczęśliwy los, spędzenie z nim czasu do końca swoich dni jest jej pisany, a sam Anders nie wyobraża sobie, żeby miało być inaczej. Jedyne, co do siebie czują to miłość, a nikt nie może im stanąć na drodze.
- Kinga... - siostra wchodziła po schodach na drugie piętro. Chciałam ją jakoś rozweselić na dobry początek dnia, więc stwierdziłam, że zrobię jej ulubione naleśniki. - Ja już chyba wiem co zrobię.
Spojrzałam na nią zdziwiona. W końcu od tej decyzji...
- Będę szczęśliwa. Chcę być szczęśliwa. I to z nikim innym, jak z Andersem.
Podeszłam do niej i przytuliłam, a jej popłynęły z oczu łzy. Ale łzy szczęścia. Już za dwa tygodnie, kiedy stanie na ślubnym kobiercu, będzie szczęśliwa i ona już to wie.

***

(Olek)
Musiałem wrócić do domu, ale to tylko dlatego, że Łukasz stwierdził, że mam za długie wakacje. Nie chciałem wracać, nie chciałem jej opuszczać, ale i tak jej nie zostawię, tylko do niej wrócę. Spotkamy się za niecałe dwa tygodnie na ślubie Leny i Andersa.
- I jak było, Oluś na wakacjach? - pierwsze pytanie wszystkich kolegów. No w sumie niczego innego po powrocie spodziewać się nie mogłem.
- Podobały się prezenty? - dopytywała Ewa.
- No, ależ oczywiście. - odpowiedziałem, uśmiechając się.
- No to teraz opowiadaj. - Piotrek usadowił mnie na krześle, a dookoła wszyscy usiedli po turecku. Przeglądali mi się, a ja zacząłem mówić... Ale bardzo ogólnie. Szczegółów zdradzał nie będę...

***

(Lena)
Dzisiaj Kinga wyciągnęła mnie do sklepu, aby pójść na przymiarkę sukni. Zgodziłam się na to, bo nie chciałam się już zamartwiać w domu.
Szłyśmy, korzystając z tego, że pogoda była wspaniała. Oby za te czternaście dni była taka sama. Weszłyśmy do środka przestronnego salonu sukien ślubnych, gdzie w oczy od razu rzucała się śnieżno biała, świecąca góra sukienek. Od razu obok nas wyrosła znajoma Kingi, właścicielka salonu, z wielkim uśmiechem na ustach.
- No, Lena, widzę, że jesteś ciekawa, co tam wyszło. - jej uśmiech jeszcze bardziej się poszerzył. Poszła na zaplecze i po chwili przyszła z pakunkiem w rękach. Odpięła zamek i wyjęła jego zawartość. Na wieszaku wisiała prześliczna sukienka z różnymi koronkami, różami... Była dokładnie taka sama jak ta ze snu...
- Jest piękna. - powiedziałam i odepchnęłam od siebie tę myśl, która wywołała mieszane uczucia i pozwoliłam sobie zachwycić się pięknem sukienki. - Pójdę przymierzyć.
Zabrałam szybko kieckę od dziewczyny i zostawiłam je zaskoczone moim nagłym postanowieniem. Weszłam do przymierzalni i szybko przebrałam.
- Jeju... Wiesz, siostrzyczko... Ja wiedziałam że ty śliczna jesteś, ale teraz to już nie wiem, co mam powiedzieć. - Kinga wytrzeszczyła oczy, a stojąca obok niej Mila była zdziwiona. Przejrzałam się w lustrze, które wisiało na ścianie. Rzeczywiście sukienka leżała idealnie. - Chyba jednak może nie pokażemy cię Andersowi wcześniej, jak dopiero przed ołtarzem. - zaśmiała się.
Na mojej twarzy zawidniał uśmiech. Prawdziwy i szczery. Tego potrzebowałam. Jedno przełamanie sprawiło, że zaczęłam znowu żyć. Nie przejmowałam się tym co było... Co się śniło. Bo to ja piszę swoją historię, swoje życie i to co będzie zależy ode mnie. Tylko ode mnie.

***

Przyszłam z Leną do domu i od razu zaczęliśmy się przygotowywać do imprezy u Johanna. Oczywiście Lena ubrała koralową sukienkę z dłuższym tyłem i złotym paskiem. Ja... Nie wiedziałam się w co ubrać. I to już  niepierwszy raz. Stwierdziłam, że chyba najlepiej będzie jak ubiorę turkusową...
Tata wsiadł do samochodu i czekał jeszcze na to, aż się do końca ogarniemy. Trochę nam to zajęło, chociaż i tak nie było to tak długo, jak ostatnio. Gdy wyszłyśmy, zaczął się śmiać.
- Z czego się śmiejesz? - zapytała Lena.
- Pamiętam, jak jeszcze nie dawno dopiero tu przyjechaliśmy... Byłyście jeszcze dziećmi... A teraz?
Odpowiedziałyśmy uśmiechem. Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy.
Po kilku minutach, byliśmy na miejscu. Pewnym krokiem zmierzyliśmy w stronę domu Forfanga. Tata poszedł w swoją stronę, a my w swoją. Chwilę później już staliśmy w gronie swych znajomych. Zarówno Johanna, Philipa, jak i Andersa, na co Lena zaczęła tryskać radością. W końcu zaczęła przypominać siebie.
- Chodź... Widzę, że pan Larsen nas woła. - powiedział nagle, a ja odwróciłam się.
Tak, rzeczywiście tata nas wołał. Stał obok ojca Johanna. Wyraźnie dobrze się dogadywali. Ręką pokazał mi, że mam ze sobą przeprowadzić również i Lenę.
- Ukradnę ci ją na chwilę. - powiedziałam, kładąc siostrze ręce na ramionach. Anders uśmiechnął się, pocałował ukochaną w policzek, na co ja tylko przewróciłam oczami. Poszliśmy razem z Johannem w stronę naszych staruszków.
- No więc, dzieciaki... Chcielibyśmy wam o czymś powiedzieć... - zaczął tato.
Coraz bardziej zżerała mnie ciekawość, co chcieli nam powiedzieć. Co to mogło być? Nic nie przychodziło mi do głowy.
- Jesteśmy braćmi. - dokończył pan Forfang.
Nagle w mojej głowie zaczęły krążyć dziwne myśli. Oni - braćmi? Ale... Jak?!

***

(Johann)
Tato... Proszę... Powiedz, że to nie jest prawdą...
Od razu zrobiło mi się głupio... Okazuje się, że Kinga i Lena to moje kuzynki... A co ja zrobiłem Kindze? I dlaczego jej to wtedy zrobiłem...?
- Ale nazwisko? - zapytałem.
- To już inna historia... - odpowiedział Pan... Wuja Larsen...
Aha... No świetnie...
Spojrzałem na dziewczyny, a one na mnie. Chyba byliśmy tak samo wszystkim zaskoczeni. Ale to by tłumaczyło wiele rzeczy...
- Czemu mówicie nam o tym dopiero teraz? - spytała Lena.
- Stwierdziliśmy, że teraz będzie wam łatwiej... Jesteście już dorośli. Powinniście wiedzieć, powinniście poznać prawdę.
Teraz będzie łatwiej? Nie... Nie było. Zdecydowanie nie. Od razu przypomniałem sobie tą sytuację w kinie. Potem przed moim domem... Czułem się strasznie. Oto wszystko z mojej winy. Dlaczego nie powiedzieli nam tego wcześniej? Wszystko wyglądałoby inaczej. Cieszy mnie jednak fakt, że przerwaliśmy w porę. Co wtedy by było?
Kinga przygryzła dolną wargę. Chyba ona również s tym momencie poczuła się nieswojo.
Nie mogę mieć jej niczego za złe. Przecież to nie przez nią. Tylko przeze mnie...

*****

Jestem ;)
I jak Wam mija weekend?

Ten rozdział chciałabym zadedykować wszystkim, którzy go czytają. Jesteście wspaniali, naprawdę :*

I pewnej osobie, która na codzień pokazuje mi, jak mam żyć. Bez niej nic nie miałoby sensu. Jest wielkim wsparciem, wielką nadzieją i niesamowitą osobą. Lenko, kochana, dziękuję :*


Wybaczcie, że rozdział taki trochę... Do bani... O wszystkim, a jednocześnie o niczym.
Jednak z rozdziału na rozdział coraz bliżej końca :( jeszcze tylko 2 rozdziały i epilog. Lecz na pocieszenie i otarcie łez jest jeszcze jeden blog, który mam nadzieję, że Was zaciekawi ;)

Tak jak obiecałam dzisiaj dwójka również się pojawiła :)
Życzę Wam miłego wieczoru :)
Buziaki ;*

KOMENTUJESZ... = MOTYWUJESZ... ❤